สีคราม chanbaek, hunbaek

สีคราม

    "พี่ไม่ร้องไห้นะ พี่ยังมีผม " พูดขึ้นพร้อมกับยื่นผ้าเช็ดหน้าให้คนตรงหน้าที่นั่งอยู่ตรงป้ายรถเมล์ในชุดเสื้อเชิ้ตผูกเน็กไทด์ กางเกงสแล็กสีดำ รองเท้าหนังสีดำ และกระเป๋าถือนั่นดูเข้ากันดีกับชุด คงเลิกงานแล้วกำลังรอรถเมล์กลับบ้านสินะ แล้วทำไมร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างน่าสงสารขนาดนี้ มันตรึงสายตาเขาเอาไว้ เขาเป็นห่วงคนแปลกหน้าคนนี้ จึงตัดสินใจนั่งลงข้างๆแทนที่จะเดินไปเอารถหลังจากเลิกเรียน แล้วกลับบ้านอย่างที่ควรจะเป็น

....

     "ฮึก.." เขารับผ้าเช็ดหน้าจากอีกคนกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ แล้วใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดน้ำตาออก

     "ฟืดดดดด!" พร้อมกับสั่งน้ำมูกใส่ผ้าเช็ดหน้า อย่างไม่อายคนแปลกหน้าที่มานั่งเฝ้าเขาร้องไห้ตั้งนานสองนาน     

      นี่มันก็เย็นมากๆ พระจันทร์จะขึ้นแทนพระอาทิตย์แล้วด้วยซ้ำ เขาปล่อยให้รถเมล์ที่เขานั่งรอตั้งแต่ห้าโมงเย็นวิ่งผ่านไปโดยไม่สนใจจะโบกมันแล้วกลับไปนอนพัก เหมือนไม่มีแรงจะลุกเดินไปจากที่นี่เลย เด็กหนุ่มในชุดมหาลัยคนนี้จงใจจะนั่งอยู่กับเขาแน่ๆ รถเมล์ผ่านไปมาหลายเที่ยวแล้ว แต่เด็กคนนี้กลับไม่ลุกไปไหน

     "..."

     "...."

      เขาก็เงียบ เด็กคนนี้ก็เงียบไม่พูดอะไร เขานั่งร้องไห้จนน้ำตาเหือดแห้งไป แล้วจึงหันไปมองหน้าอีกคนอย่างพิจารณา เด็กนั่นคงมองเขาอยู่ก่อนแล้ว ตาคู่นั้นมองเขาอยู่อย่างเป็นห่วงเป็นใยขนาดนี้เลยหรอ นั่นมันทำให้เขาแปลกใจ ผมสีดำคิ้วหนาตาสวยจมูกโด่งและปากที่รับกับรูปหน้านั่น ดูดี.. เกินคำว่าดูดีมาแล้ว เด็กคนนี้หล่อ.. หล่อเกินคำบรรยายจริงๆ

TWITTER|@corgi_03

#สีคราม

 

ฝากฟิคเรื่องแรกด้วยนะคะ ขอบคุณที่หลงเข้ามาอ่านค่ะ :)